De start
Belofte maakt schuld. Een blog over narcisme.
Ik met mijn grote mond en plannen altijd. Het is vreemd om nu ook echt achter mijn computer te kruipen en dit neer te schrijven. Confronterend. Welke stijl ga ik gebruiken? Waar begin ik mee?
Ik begin aan deze reis niet onvoorbereid. Ik ben al jaren uitspraken aan het noteren, ideetjes aan het verzamelen. Zij die ooit in mijn kantoor zijn geweest: die hoop papiertjes die ophangen aan mijn prikbord: dat zijn dus die ideetjes.
Ik wil proberen om mijn warrige hoop papiertjes narcisme duidelijk te krijgen, voor mezelf, voor jou (hopelijk leest iemand dit). Handvaten te vinden.
Oké, genoeg uitgesteld, we beginnen eraan. Maximum effort.
Het spijt me dat het nu zo moeilijk voor je is.
Het is misschien raar om met deze boodschap te starten. Maar de kans is groot dat je dit niet leest omdat je denkt dat hier happy van zal worden. Je bent op zoek naar informatie om je situatie beter te begrijpen en handvaten te vinden om jezelf weer overeind te doen krabbelen.
Het spijt me dat je je zo leeg voelt. Op. Moe. Onzeker.
Samenleven met iemand narcistisch, of het nu een partner, een ouder, een sibling of kind is, uitputtend. Zelfs een narcisme binnen vriendschap zuigt je leeg, je functioneert enkel nog voor die ene persoon. Je dient hem/haar. Je twijfelt steeds meer aan je eigen oordeel, je visie op wat er gebeurt.
Je geeft jezelf op om overeind te blijven. Te overleven.
En dat spijt me. Dat dit is kunnen gebeuren. Dat je dit moet dragen, meer dan waarschijnlijk alleen.
Je verdient beter. Eender wie verdient beter.
Weet dat je jezelf terug graag kan lezen zien. Zelfzekerder worden. Je grenzen weer vinden en doen respecteren.
Rust vinden.
Niet meer op eierschalen lopen.
Geen brandjes meer blussen.
Je niet meer excuseren voor de narcist.
Startpunt
Mijn tip bij deze post: Zoek naar een netwerk. Praat over je situatie met mensen in je omgeving. Daarom niet over alles, maar met stukjes. Zoek uit wie je kan vertrouwen om jezelf bij te zijn.
Ga praten met een psycholoog, je huisarts, een vertrouwenspersoon op het werk, je ouders, een oude vriend(in) van vroeger.
Zij zullen er voor je zijn wanneer je even instort. En je helpen heropbouwen.
En als je daar nog even de moed niet voor vindt: deze blog volgen helpt hopelijk ook al een beetje.
Sterkte en tot volgende week
Jeroen
P.S. als je niet goed weet hoe je kindjes te beschermen in de situatie kan mijn kinderboekje misschien helpen. Meer informatie vind je hier. Wil je zelf misschien ondersteuning: klik hier.
Recente reacties