Deze is een stille bondgenoot. Het shot, slokje, scrolltje of supersale dat heel even het gevoel geeft dat je er wél toe doet. De (dopamine) rush die je even in controle doet voelen. Om even niet te voelen ‘ik ben niet goed genoeg’.

Want narcisten hebben enkel naar de buitenwereld de overtuiging dat ze geweldig zijn. Ze moeten zichzelf dat vertellen, want anders storten ze in.

En die constante angst dat zij (en de wereld, in hun beleving) instort, zorgt voor stress. Nog meer stress. Die ze niet aankunnen.

Je kan zien hoe er een negatieve spiraal ontstaat tussen een laag zelfbeeld, moeite met stress en een fundamenteel gevoel van tekort.

Vooral bij het zogenaamde kwetsbare narcisme – de vorm die zich schuilhoudt achter teruggetrokkenheid, gevoeligheid en angst – zie je hoe snel verslaving een copingmechanisme wordt. Niet om te schitteren, maar om te overleven.

Bij het grandioze narcisme ligt het anders. Daar wordt verslaving vaker ingezet als verlengstuk van het ego: de exclusieve wijn, de extravagante levensstijl, het non-stop presteren. Hier wordt niet gedempt, maar opgeblazen.

Toch is het mechanisme hetzelfde: de verslaving vult een innerlijke leegte – of verdooft de angst dat die elk moment zichtbaar wordt.

Of het nu alcohol, geld uitgeven, seks, porno, nieuwe partners veroveren, eten of sporten is, verslavingen zijn veelvoorkomend binnen het kader van narcisme.

Of dacht je dat een narcist een stabiel iemand was die bewust besliste wat hij deed?

😉

Tot volgende week

Jeroen