Ik was afgelopen week jarig. (Ik geef het niet graag toe, maar ik werd 35 jaar.)

En dat was fijn – familie en vrienden die aan me denken, die laten weten dat ze me appreciëren.

Warmte en liefde all around.

Echt.

Ik kreeg kaartjes met leuke, grappige en lieve boodschappen. En ik was daar zo dankbaar voor.

Maar het deed me ook nadenken.

Over hoe vaak ik verhalen hoor over narcisme en verjaardagen. Of het nu gaat om je eigen verjaardag, die van de kinderen, of iemand anders in je omgeving – die momenten lopen zelden goed.

Waarom dat zo vaak misloopt, daar kom ik later nog op terug. 

Vandaag wil ik het hebben over iets specifieks: een kaartje krijgen van je narcist.

Of ruimer: een lieve, onverwachte boodschap. Een gebaar van mildheid.

Je denkt misschien: oooh! Eindelijk! Dit heb ik zo gemist. Een teken van bewustzijn. Van liefde.

Maar het is een broodkruimel. Een fractie van wat jij eigenlijk verdient. Net genoeg om je weer hoop te geven, om je aan het lijntje te houden.

Nooit een echte verandering.

(Had ik al niet een paar keer gezegd dat het NIET verandert?)

Het is die cyclus weer: aantrekken en afstoten. Gaslighting verpakt in glitter. Zacht als het moet, scherp als het kan.

En je brein – gewend aan honger – pikt het broodkruimeltje op alsof het een feestmaal is.

Maar jij verdient een tafel vol echtheid. Geen restjes van iemand die alleen geeft om zichzelf.

Dus als je dat kaartje krijgt, die lieve boodschap – neem het waar voor wat het is: een strategische zet. Geen liefdesverklaring.

Ik ga ondertussen nog even nagenieten van mijn verjaardag.

Vol warmte. En echte verbinding.

Tot volgende week,

Jeroen